M.N. AKINCIOĞLU HAKKINDA

Niyazi Akıncıoğlu

EDİRNE 

Bir yerde görürsen ki: Ağır ve edalı akar dal dal söğütleri öperek samur üç belik gibi

üç koldan sular; müjdeler olsun efendim:

Edirne’desin. Mevsim, faslı bahardır; gecedir ve mehtap vardır. Ve sen,

bir kavs-ı kuzahta yürür gibi

köprülerdesin. Şataraban makamından bir şarkı dudaklarında, düşünür, çözemezsin: Bu naz-ı istiğna, bu âvâz neden; neden yarı eğilmiş suya dallar? Öyle ferman etmiş eden

kimseler bilmez. “Gönül bir top ibrişim Sarılırsa çözülmez.”

Burda her şey, bakınır hüsnüne hayran. Seyreyler cemalini eğilmiş suya mermer ihtişamında serhadd-i vatan. Aşina bir çehre sezer belki diye devr-i saltanatından Edirne; bir deste alev güldür, mahzun, yâr elinden düşürülmüş şimdi suda.

Ve sular;

şimşir kelâmı dilinde destan okur-okur akar. Ve bihaber Yıldırımda, bir evcikte -akan sudan, uçan kuştan- yeşil dut yaprağında ak bir ipek böceği, kozasını dokur-dokur uyur. Uyanır veda etmiş gibi artık uykuya, konuşan bir dil olur çiler uzakta; bülbül sesi yağmur gibi

Bülbülada’sında. Kanadı gümüşlü kuşlar geçer iki şâk bölüp mehtabı;

Kıyıktan uçurulmuş. Salınır bahçeler içre kızlar ki: Nazardan kaçırılmış. Ağzında kan kırmızı bir caneriği, mehtapla beraber düşmüş gibi arza; kızlar ki güzel,

dört başı mâmur ve murassa. Sevdaya tutulmak bile mümkün

yeni baştan söylemek kolay olsa eski türkümü: “Edirne köprüsü taştan Sen çıkardın beni baştan.”
.

M. Niyazi Akıncıoğlu (1945)

KAYNAK

http://www.edirnetarihi.com/edirne-m-niyazi-akincioglu-1945.html